Moto's geladen

We hebben het geluk van onze motoren op transport te kunnen zetten met Werner Zoetaert, die materiaal gaat testen voor 'Le Dakar'. Zo sparen we tijd en een lange vervelende rit uit.

Start in Malaga

Na netjes door Ryanair afgezet te worden in Malaga staan onze motoren al te wachten.

Race naar de woestijn

Na een rit tot Algeciras en een bezoek aan Gibraltar zetten we de volgende ochtend over naar Afrika en begint een lange rit tot net onder Fes in Sefrou.

Het worden meer dan 400 km om zo  op 2 dagen in het zuiden te geraken. Onderweg parkeer ik me op een helling naast Boni en een moment later gaan beide motorfietsen tegen de vlakte, gelukkig kunnen we er beide om lachen.

 s Avonds in Sefrou wijst de zoon van de hoteleigenaar ons de weg naar een plaatselijke eettent.

Sefrou-Merzouga

Vandaag nog een lange rit door de middenatlas, langs prachtige wegen waarbij het landschap elk uur kompleet verandert. Onze eerste verkening van een zijwegje leveren een eerste kras op bij Boni, en het zal niet de laatste zijn.

Op bijna 2000 meter hoogte moeten we alle warme kledij aantrekken.

Na 430km eindelijk benzine gevonden met nog een halve liter in de tank.

Omdat ik niet precies weet waar de andere Belgen verblijven nemen we net voor zonsondergang een hotel in Merzouga.

Erg Chebbi

De vorige avond kreeg ik bericht van Roland met de locatie van Hotel Yasmina. waar de groep van Werner en Katrien zit. Hoewel het maar 20km verder is wordt het mijn eerste kennismaking met woestijnzand, hotel Yasmina ligt namelijk prachtig op een heuvel bij Erg Chebbi, de bekendste duinengordel van Marokko.

Echt een sprookjes bestemming

En binnenin even mooi als van buitenaf.

Na het ontbijt begon iedereen druk aan zijn speelgoed te sleutelen.

En s middags was het tijd voor ons om eens wat zand te proeven.

Zand?

Na een poging op de motor...

...mocht ik mee met de buggy van Danny

als je goed kijkt. zie je de angst in m n ogen

Toch was ik blij dat ik niet in de andere buggy zat die bijna over een duin kantelde en moest rechtgetrokken worden door de quads.

Rond Rissani

Voor zonsopgang een wandeling in de duinen is een prachtige ervaring.

Vandaag de pistes in de buurt verkent om de zand-techniek aan te scherpen.

Erg Chebbi naar Zagora

Een verbindingsrit tot in Zagora met op het laatste een korte pittige piste.





Deze kwamen we tegen op de weg.

En dit is een stukje van de piste van Zaouia Tafechtna achterdoor naar Zagora:

Foum Zguid en Quarzazate

Vanuit Zagora beginnen we aan de  lange piste naar Foum Zguid en moeten eerst een uur zoeken naar de juiste piste omdat anders ons roadbook niet meer klopt.

Deze Fransen met 2 bmw gs motoren en duo waren we gisteren al tegengekomen en toen we ze vandaag op de piste zagen waren we enigzins verbaasd dat ze deze monsters met bepakking stapvoets de lange piste opstuurden, want hier kwam je echt alles tegen, van zacht zand tot rotsen. Hun vrouwtjes zagen er wat minder enthousiast uit.

Onderweg naar Bikershome in Quarzazate

Ait-Benhaddou - Tizi-n-Tichka

Net zoals in 2007 ga ik de kleine piste op die vertrekt bij de Kasbah van Ait-Benhaddou, omdat het zo n mooi gevarrieerd stukje is. Dit jaar zijn ze, zoals overal op de pistes, bezig met het verharden van het wegdek. Dat doen ze door eerst zand en grint over de piste te kappen en later te asfalteren. De Kasbah is erg fotogeniek.

En zo gebeurt het dat je na een moeilijke bocht oog in oog staat met de schep van een buldozer.

Op de terugweg rijden we de Tizi-n-Tichka pas op en af, dat verveelt nooit.

Elke avond kookt Zineb van Bikershome de perfecte maaltijd.

Imider-Anezal-Tazenakht

Vandaag de driehoek Quarzazate-Azenal-Tazenakht. Ook deze piste zijn ze aan het ontsluiten maar ook hier blijven de pittigste stukje nog intact.

Dat mocht Boni ervaren bij deze moeilijke afdaling toen hij per ongeluk even de voorrem erbijnam. 1 meter verder was recht het ravijn in.

En de moeilijksheidgraad ging nog wat de hoogte in toen we na Imider, een dorpje van 10 huizen, de oued moesten volgen, bestaande uit grote keien en heel fijne kiezel.

Na kilometers zwoegen konden we eindelijk terug omhoog.

Tussen Azenal en Tazenakht was een verbindingsstuk over de weg, maar daarom niet minder plezant...

Als laatste bezochten we de oase van Fint, waar we op de piste onze "vriend" Mohammad oppikten die ons uitnodigde thee te komen drinken bij hem thuis. Hoewel dit natuurlijk een toeristentruk is, was het toch een leuke ervaring.